Dworzec kolejowy - Suchedniów

Rys historyczny

Przez Suchedniów w latach 1882-1885 poprowadzono jednotorową linię kolejową z Iwanogrodu (Dęblina) do Dąbrowy Górniczej, o szerokim (1524 mm) rozstawie torów, stosowanym przez Rosjan. W tym samym czasie oddano do użytku dworzec kolejowy według typowego projektu – bliźniaczo podobne budynki powstały i zachowały się do dziś m.in. w Zagnańsku, Starachowicach czy Niekłaniu (Stąporkowie). Na parterze dworca znajdowały się 3 poczekalnie zgodnie z podziałem wagonów pasażerskich na 3 klasy, zaś na piętrze mieszkania dla urzędników kolejowych. Powstały także posterunki dróżników, stacja wodociągowa do zaopatrywania lokomotyw, drewniany dom mieszkalny dla pracowników kolei oraz obiekty magazynowe i gospodarcze.   Budowa „drogi żelaznej”, a następnie jej obsługa dała zatrudnienie wielu mieszkańcom i ułatwiła rozwój gospodarczy miejscowości.
W 1904 roku rozpoczęto rozbudowę linii o drugi tor, który umożliwił częstszy ruch pociągów. W 1915 roku wojska austriackie wyparły Rosjan z tego terenu i tory zostały przekute na normalny rozstaw (1435 mm). Podczas II wojny światowej suchedniowski dworzec był świadkiem wielu historycznych wydarzeń. We wrześniu 1942 roku, po likwidacji gett w Suchedniowie i Bodzentynie, deportowano stąd Żydów do obozu zagłady w Treblince. W czerwcu 1944 roku oddział partyzancki pod dowództwem Antoniego „Hedy” Szarego na kilka godzin opanował suchedniowski dworzec, wdając się w potyczkę z żołnierzami Wehrmachtu. W odwecie Niemcy na skarpie w pobliżu stacji w dniu 6 lipca rozstrzelali 33 zakładników z kieleckiego więzienia (obecnie w tym miejscu znajduje się pomnik). W styczniu 1945 roku wycofujący się okupant zniszczył budynek dworca. Odbudowę ukończono dopiero w 1951, znacznie przy tym zmieniając oryginalną bryłę budynku (m. in. rezygnując z szeregu wcześniej obecnych detali architektonicznych).

Architektura budynku

Budynek dworca usytuowany po zachodniej stronie linii kolejowej. Murowany z cegły, otynkowany i pomalowany. Południowa i środkowa część dwukondygnacyjna, północna część trójkondygnacyjna. Bryła budynku na rzucie zbliżonym do prostokąta. Pierwsza i druga kondygnacja przedzielona jest gzymsem. Między osiami oraz na narożach budynku pilastry. Od strony frontowej (wschodniej) budynek w centralnej części wieńczy trójkątny naczółek. Nad otworami okiennymi od strony północnej na pierwszej i drugiej kondygnacji połączone ze sobą ozdobne gzymsy. Od strony południowej ozdobne gzymsy nadokienne znajdują się tylko na pierwszej kondygnacji. Dachy czterospadowe, obecnie pokryte blachą trapezową.