Opis obiektu
W początkowym okresie istnienia, Suchedniów należał do parafii w odległym o około 12 km Wzdole. Pierwsza, niewielka kaplica w miejscu dzisiejszej świątyni została wybudowana w 1758 roku z fundacji biskupa krakowskiego Andrzeja Załuskiego. Była to budowla murowana, pokryta gontem, posiadała trzy ołtarze, chór i ambonę. Kaplica otrzymała wezwania św. Andrzeja Apostoła, a jej kapelanami byli bernardyni ze Świętej Katarzyny. Od 1795 roku świątynia posiadała stałego kapelana, rozpoczęto również pierwsze starania o utworzenie odrębnej parafii.
W XIX wieku Suchedniów rozwijał się jako osada przemysłowa, wciąż przybywało ludności i w związku z tym kaplicę rozbudowano w 1842 roku dzięki staraniom hrabiego Henryka Łubieńskiego. Projekt rozbudowy w stylu klasycystycznym sporządził słynny włoski architekt Henryk Marconi. W 1830 roku powstał cmentarz, na którym do dziś zachowało się kilkadziesiąt zabytkowych nagrobków. Tymczasem nadal kontynuowano pracę nad rozbudową i wyposażeniem kościoła, a zwieńczeniem tych prac była konsekracja świątyni dokonana w 1860 roku przez biskupa Józefa Juszyńskiego. W 1863 roku powstała samodzielna parafia, której pierwszym proboszczem został ks. Eustachy Pińczewski. Do tego czasu plac przed kościołem stanowił centrum osady. W pobliżu znajdowały się m. in. plebania, szkoła, karczma oraz budynki Zarządu Górnictwa. W dniach 3-4 lutego 1863 roku wojska rosyjskie spaliły Suchedniów w odwecie za udział mieszkańców w powstaniu styczniowym. Odbudowa osady trwała latami, ze względu na ubóstwo panujące wśród lokalnej ludności.
Ostatnia duża rozbudowa suchedniowskiego kościoła, dzięki której przybrał współczesny kształt, rozpoczęła się w 1912 roku i trwała z przerwami następne kilkanaście lat. Powstało wówczas nowe prezbiterium, część nawy głównej, cztery kaplice i dwie zakrystie, dodatkowo kościół został ogrodzony żelaznymi przęsłami, wykonanymi przez Suchedniowską Fabrykę Odlewów. Dobudowana z ciosów piaskowca część w stylu pseudo-romańskim, wyróżnia się z zewnątrz wizualnie od klasycystycznego korpusu głównego świątyni. W latach 1925-1934 proboszczem suchedniowskiej parafii był ks. Tadeusz Szubstarski, który obok prac remontowych przy świątyni angażował się także w życie społeczne i kulturalne lokalnej społeczności. Zainicjował budowę domu parafialnego, przyczynił się do założenia w 1926 roku żeńskiej Szkoły Zawodowej oraz ochronki dla ubogich dzieci, a także napisał i wydał „Kronikę Parafii Suchedniów”. Od 1925 roku parafia otrzymała dodatkowego duszpasterza do pomocy – wikariusza. Pierwszym z nich był ks. Stanisław Dudziński.
W czasie II wojny światowej parafia utraciła dzwony – zostały zdjęte i przetopione z rozkazu okupantów niemieckich. Po zakończeniu wojny wybudowano w 1958 roku nową, murowaną dzwonnicę, wykonano również liczne prace nad upiększeniem świątyni (m. in. wstawiono 6 witraży w nawie głównej i umieszczono nowy zegar na wieży). Ostatni duży remont świątyni odbył się w latach 90 z okazji Wielkiego Jubileuszu Roku 2000. Wówczas ściany wewnętrzne zostały pokryte bogatą, pseudo-barokową polichromią.
Do ciekawszych elementów wewnątrz świątyni należą m. in. manierystyczny ołtarz boczny z 1 połowy XVII wieku, przeniesiony tu z nieistniającego już kościoła pw. św. Mikołaja w Rejowie; epitafium z XVIII stulecia, upamiętniające budowę świątyni i postać biskupa Andrzeja Załuskiego, a także sztandar powstańczy z 1863 roku.
#Suchedniów architektura sakralna Kościół
